Czy jeżeli podejrzewam taksówkarza o jazdę (do celu) na około to, to zdanie nacechowane jest od razu negatywnie czy można kogoś podejrzewać bez osądzania negatywnego?

Z poważaniem,
Mateusz N

Dieselu czy dieslu? Dlaczego…?

W Newsletterze Poradni Językowej PWN przeczytałem ostatnio post na temat wątpliwości co do odmiany neologizmu „słowisień” w wierszu J.Tuwima.

Odpowiedź eksperta zawiera analizę gramat. zdania „A przez liście kraśnie pęk słowiśnie”, z której wynika, że słowo „kraśnie” jest w tym zdaniu czasownikiem w os. 3, słowo „pęk” — rzecz. w mianowniku, zaś słowo „słowisień” - rzecz. w bierniku.

Przyznam, że mam kłopot z tym zdaniem. W zrozumieniu nie pomaga mi przytoczona analiza. Czy „kraśnie” w bezokol. to „kraśnieć”? Jeśli tak, to dlaczego nie ma tam „kraśnieje”? Czy to również neologizm? Dlaczego „słowisień” ma tu być w bierniku? Czy dopełnienie przy „pęk” nie powinno być w dopełniaczu?

1. Są karty graficzne GeForce i Radeon. Jak napiszemy: GeForce-ów czy GeForce’ów, Radeon-ów czy Radeon’ów, może Radeonów? Jaka jest zasada?
2. Są nazwy firm: NVIDIA i AMD. NVIDIA to [nie] akronim, lecz pełna nazwa firmy (nazwa ma być pisana z dużych liter). AMD to akronim od Advanced Micro Devices. Na koniec jeszcze mamy firmę Intel. Pytanie jest analogiczne – jak napiszemy: NVIDIA-ę, NVIDIA’ę czy NVIDIĘ? Jak to się ma w przypadku firm takich jak AMD? Intel-em czy Intel’em, a może Intelem?

Dzień Dobry,
Mam problem z poprawnym napisaniem (jest to treść zaproszenia): …w Stołecznym Królewskim Mieście Krakowie – w tym przypadku obowiązuje pisownia dużą lterą??? Bardzo proszę o odpowiedż, za co będę bardzo wdzięczna.

Jak uzasadnić fakt, że dopełniacz liczby mnogiej od słowa włóczęga brzmi włóczęg (bez alternacji), a od podobnych męka, ręka i gęba – mąk, rąk i gąb (z alternacją)?

Od lat mam dylemat jak odmienić prawidłowo nazwiska: 1. Murashige i 2. Skoog – twórców pożywki do kultur in vitro. Jak należałoby napisać: pożywka według Murashige i Skooga czy Murashige’a i Skooga, czy też Murashige i Skoog’a? W pracach naukowych jest napisane bardzo różnie.

Chciałem zapytać, jak wygląda sytuacja odmiany stylizowanych nazw własnych (głównie anglojęzycznych). W sytuacjach, gdy niektóre litery w nazwie są zastępowane symbolami lub cyframi, narzucana jest pisownia samymi wielkimi lub małymi literami itp. Spotkałem się ze stwierdzeniem, że stylizacja przy odmianie powinna zostać usunięta (np. w mianowniku HλLF-LIFE, ale w dopełniaczu powinno być Half-life’a). Czy są jakieś normy, które dyktują, w jaki sposób powinno się odmieniać takie wyrazy?

Po lekturze porady https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Odmiana-nazwiska-McCrae;17847.html nadal nie wiem, jak należy zapisywać odmianę tego nazwiska. Poprzedzanie go za każdym razem imieniem, tytułem etc. może być sztuczne i niewygodne. Skoro nie ma w WSO zasady odnoszącej się bezpośrednio do takiej sytuacji, to czy najbliższa ogólnym zasadom nie jest właśnie odmiana: McCrae’a, McCrae’owi itd.? Najbardziej kłopotliwy jest miejscownik. Ciężko zastosować zasadę [245], chyba więc McCrae’u?

Powszechnie znane są Opowieści o pilocie Pirxie z roku 1968 Stanisława Lema. Czy jednak teraz, kiedy ustalona jest zasada, że słowa obce zakończone na x muszą w pisowni być odmieniane z ks na końcu, tytuł nie powinien brzmieć Opowieści o pilocie Pirksie?
Marcin Kowal